Паэт – дзіця сваёй эпохі…
Але ў эпохі запыты свае,
Дзе не бывае шлях да мэты лёгкім,
Дзе нітку лёсу – кожны сам снуе.
Паэт – дзіця сваёй эпохі…
Прайшла праз церні і Канстанцыю Буйло
(Нас раздзяляе, як пліта, стагоддзе),
Лёс паспрыяў жанчыне трохі:
Яе паэзіі святло –
Курганнай кветкай прарасло,
Жыве, як песня, у народзе,–
Няхай даўно гэта было!..
Дзіўлюся смелай рыфме я паэта,
Натхненню, таленту, якіх хапала:
“Люблю наш край – старонку гэту…” –
Так мог сказаць ці Колас, ці Купала…
А свежы вобраз рупна адшукала
(Няхай даўно гэта было)
17-гадовая дзяўчына,
Паэт – Канстанцыя Буйло!..
|
|
